پس از جنگ جهاني اول در سال 1917 قوای انگليس وارد فلسطين شدند و اين منطقه را از دست قوای امپراتوری عثماني خارج ساختند. ناسيوناليستان عرب که نمي خواستند ترکان عثماني بر آنها حکومت کنند در جنگ جهاني به کمک برتانيا شتافتند و عليه مسلمانان ترک با حمايت قاطع بريتانيا جنگيدند. سر انجام امپراتوری اسلامي عثماني آنوقت  بيشتر اراضي عرب نشين خود را از دست داد و آن مناطق به شمول فلسطين، تحت قلمرو بريتانيا قرار گرفت. در آغاز جنگ جهاني اول در سال 1914 کشورهای با قدرت اروپايي مانند بريتانيا، فرانسه و ايتاليا طرح پنهاني تقسيم امپراتوری عثماني را ريختند و پس از شکست امپراتوری عثماني ، انگليس و فرانسه در سال 1916 بر سر تقسيم خاورميانه با هم به توافق رسيدند که اين معاهده بنام معاهده سايکيس- پيکوت 1916 ياد مي شود.

1 کشور و دولت اسرائيل توسط بريتانيا ايجاد شد و اين هديه ای بود به اعراب ناسيوناليست که عليه برادران مسلمان ترک خود و خليفه مسلمان عثماني شوريدند و دست دوستي و کمک بسوی بريتانيا دراز کردند. تاريخ حکايت از آن دارد که در دوم نوامبر سال 1917 مسئول وزارت خارجه بريتانيا آقای جيمز آرتور بالفور2 طي نامه ای به لورد والتر روتچيل3 از رهبران سازمان صهيونيستي انگليس اعلان داشت که دولت انگليس از ايجاد کشور مستقل يهود در سرزمين فلسطين حمايت مي کند و اين  اعلاميه در تاريخ بنام "اعلاميه بالفور 1917"  ياد مي شود. 4 سال 1917 همزمان است با اشغال فلسطين توسط قوای بريتانيای کبير که از مصر وارد آنجا شدند. در سال 1922 طرح موسوم به کاغذ سفيد5 از سوی دولت انگليس که مشهور به طرح چرچيل نيز است برای ايجاد کشور يهود در فلسطين اعلان شد . در سال 1992 قانوني در 28 ماده 6 از سوی دولت بريتانيا در مورد فلسطين وضع شد که ماده چهارم اين قانون سازمان سهيونيستي يهوديان را برسميت شناخته و به آن در مسايل اقتصادی، اجتماعي و ديگر فعاليتها برای تاسيس کشور ملي يهود در فلسطين قانونيت داده است و کاملا" واضع در قانون نوشته شده است که اين سازمان به يهوديان در تشکيل دولت ملي شان در فلسطين کمک کند. (ماده 4 قانون دولت بريتانيا برای فلسطين 1922). ماده 6 همين قانون چنين حکم مي کند که اداره حکومت در فلسطين ملزم به تشويق يهوديان برای مهاجرت به فلسطين با همکاری سازمان يهوديان و ايجاد سهولتهای لازم مي باشد. (ماده 6 قانون دولت بريتانيا برای فلسطين 1922). در تاريخ ديده مي شود که به هر مهاجر يهودی پول هنگفتي برای تشويق به مهاجرت شان به فلسطين داده مي شده است. ماده 7 همين قانون حکم مي دهد که اداره فلسطين بايد برای يهودياني که فلسطين را برای مسکن دايم خود اختيار مي کند تابعيت دهد (ماده 4 قانون دولت بريتانيا برای فلسطين 1922). در اين قانون البته به حقوق ساکنان غير يهود کشور فلسطين اشاره شده که آزادانه از آزاديهای اساسي بر خور دار باشند و همچنين در ديگر ماده های اين قانون  حقوق مهاجرين يهودی ذکر شده است.

الزاما" بايد گفت که امپراتوری عثماني با تمام نواقصي که داشت عظمت جهان اسلام بود و اگر اين امپراتوری شکست نمي خورد هرگز مسلمانان به اين خواری و خفت دچار نمي شدند. قدرتهای اروپايي آرزوی نابودی امپراتوری عثماني را داشتند که اين ارزوی شان در جنگ اول جهاني بر آورده شد. اعراب نشناليست برای کسب استقلال شان از جنگ اول جهاني استفاده کرده و با حمايت بريتانيا و ديگر کشورهای غربي با سربازان عثماني جنگيدند و در سقوط امپراتوری عثماني نقش داشتند. سر انجام اعراب به دام استعمار بريتانيا و فرانسه و ايتاليا افتادند. از سوی ديگر همين بريتانيا که دست اعراب را در جنگ عليه امپراتوری عثماني گرفته بود، در تشکيل و توسعه و برسميت شناختن دولت يهود در فلسطين نقش اول و کليدی داشت، طوريکه مي شود گفت بريتانيا پدر اسرائيل امروزی است. 

 2- قيامهای ملت فلسطين

مهاجرتهای گسترده و روز افزون گروههای يهودی به فلسطين با مقاومت مردم مسلمان فلسطين رو برو شد و اعتراضات گسترده ای ساکنان آن سرزمين را بر انگيخت. اين در حالي بود که امپراتوری عثماني سقوط کرده بود و بجای آن جمهوری دموکراتيک ترکيه تحت رهبری مصطفي کمال "اتاتورک" به سرزمين کوچکي تبديل شده بود و اکثريت سرزمينهای اسلامي در زير سلطه کامل کشورهای اروپايي بخصوص بريتانيا قرار داشت و اين امپراتوری برای تشکيل دولت يهود در فلسطين عزم راسخ داشت.

در سالهای 1936 تا 1939 اوج انقلاب مردم فلسطين بود که احزاب و گروههای متعدد فلسطيني عليه اشغالگران بريتانيايي و مهاجران يهودی مي جنگيدند. در مقابل دولت بريتانيا در فلسطين بين 6000 تا 14000 پوليس يهودی را آموزش و تجهيز نمود تا در برابر قيام فلسطينيان در کنار ارتش بريتانيا بجنگند. در طي اين سالها بود که هزاران فلسطيني کشته و زخمي شدند و صدها هزار ديگر آواره گرديدند.

 3- تاسيس دولت اسرائيل و جنگ استقلال

سر انجام در سال 1947 پس از تقسيم هند به دو کشور هند و پاکستان، سازمان ملل متحد اين راه حل را برای فلسطين نيز موثر دانست و در 29 نوامبر 1947 مجمع عمومي سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه 181 تاسيس دو دولت مستقل عرب و يهود را در فلسطين با 33 رای موافق بر 13 رای مخالف و 10 رای ممتنع قانونيت بخشيد.7 طبق اين فيصله %56 از اراضي تحت کنترل اداره فلسطيني بريتانيا به يهوديان با جمعيت حدود %80 يهودی تعلق مي گرفت. در اين قطعنامه بيت المقدس شهر فاصل بين دو دولت عرب و يهود تحت اداره سازمان ملل متحد ذکر شده است. اين فيصله در آن زمان از سوی اکثريت يهوديان پذيرفته شد، اما از سوی اکثريت فلسطينيان مسلمان و دولتهای عرب رد شد. کشورهای عربي خواستار ارجاع اين موضوع به محکمه بين المللي شدند وتاسيس دولت يهود را نپذيرفتند. اسرائيل دولت مستقل خود را در سال 1947 که شامل اکثريت اراضي فلسطينيان مي شد اعلان داشت و با اين وجود اعراب جنگ را عليه دولت اسرائيل آغاز نمود و اين در حالي بود که بريتانيا توانسته بود همراه با ساير متحدين خود در جنگ جهاني دوم جبهه مخالف خود را شکست دهد که شامل ترکيه نيز مي شد. با اين وجود بريتانيا که نقش اساسي در ايجاد کشور يهود داشت پس از جنگ جهاني دوم نيز يک ابر قدرت قوی مانند گذشته بود، اما در عوض کشورهای اسلامي يا زير سلطه غربيها بودند و يا بسيار پراکنده و اوضاع نا بسامان و ضعيف داشتند. جنگ يکساله (1949-1948) اعراب و اسرائيل نه تنها که دولت اسرائيل را سقوط نداد، بلکه حاکميت ظالمانه آنرا با شکست اعراب بر سراسر فلسطين گسترش داد.8

دولت بريتانيا نه تنها که در ايجاد کشور ملي يهود در فلسطين نقش يک پدر دلسوز را بازی نمود، بلکه در برسميت شناختن دولت اسرائيل نيز نقش اساسي داشت، طوريکه پس از ختم جنگ جهاني دوم حزب کارگر بريتانيا برنده انتخابات شد و اين حزب از سالها بحث تاسيس دولت يهود را طرح مي کرد و پس از پيروزی از ايجاد و برسميت شناختن دولت اسرائيل حمايت کرد.

در سال 1948 که دولت يهود به رهبری دويد بن گوريون تاسيس شد،  آخرين سربازان بريتانيا از فلسطين خارج شدند گويا که ديگر به ماموريتي که داشتند نايل آمدند.  تاسيس دولت اسرائيل در همان آغاز در سال 1947 از سوی دو دولت بزرگ جهان يعني دولت امريکا برياست جمهوری هری ترومن و اتحاديه جماهير شوروی برهبری جوزف استالين برسميت شناخته شد. (10 ويکي پيديا 2008).پروسه تحکيم پايه های حکومت اسرائيل همچنان ادامه يافت و نزاع اعراب و فلسطين بطور لاينحل باقي ماند تا اينکه در سال 1967 جنگ مشهور" 6 روزه اعراب و اسرائيل" 11 با پلان از پيش طرح شده ای قدرتهای ذينفع به وقوع پيوست و در اين جنگ اسرائيل موفق شد اراضي بيشتری از اعراب را تحت تصرف خود در آورد و کشورهای عربي را شکست دهد. جنگهای ديگر اعراب و اسرائيل چون جنگ 1974- 1973 و 1982 نيز به پيروزی اعراب منجر نشد.  دولتهای عربي که اغلب اميد به حمايت اتحاد جماهير شوروی داشتند چندان حمايتي از آن اتحاديه نديدند. آنها بدون توجه به اينکه استالين رهبر شوروی، تاسيس دولت اسرائيل را در سال 1947 برسميت شناخت و از طرف ديگر حزب کارگری بريتانيا بعنوان يک حزب چپ نقش مهمي در تاسيس دولت اسرائيل بازی کرد و بعد از ختم جنگ جهاني دوم وقتي در انتخابات به پيروزی رسيد از تشکيل دولت اسرائيل حمايت کرد. اين ساده لوحي اعراب بود که عليه برادران مسلمان خود يعني بر ضد خلافت اسلامي عثماني با همکاری بريتانيا جنگيدند و سر انجام بريتانيا اين کشورها را مستعمره خود ساخت و فلسطين را به يهوديان بخشيد. از جانب ديگر اعراب دست کمک بسوی شوروی دراز کرد و اغلب گروههای مبارز فلسطيني بخاطر نجات فلسطين به گرايشهای چپي و مارکيسستي روی آوردند و در نهايت ديده شد که اتحاد شوروی به جز شعار و فروختن اسلحه خود و تامين منافع ملي اش هيچ کمکي به اعراب و به ويژه به خلق مظلوم فلسطين نکرد. در حقيقت فلسطين نمونه ای خوبي از خيانتها و معامله ها بين شرق و غرب و کشورهای عربي است که هنوز هم بعنوان يک نقطه بحراني و قابل انفجار نگهداشته شده است. ميليونها فلسطيني در کشورهای ديگر در مهاجرت بسر مي برند، اما هر روز يهوديان جديدی به اسرائيل انتقال داده مي شوند و در اراضي فلسطينيان با زور اسلحه در انظار جامعه جامعه جهاني و سازمان ملل متحد و سازمانهای حقوق بشر اسکان داده ميشوند و بر عکس مردم فلسطين نسل کشي مي شوند. در هر حال امروزه دولت اسرائيل از قدرت سياسي، اقتصادی، نطامي قوی بر خور دار است. جايگاه يهوديان در اقتصاد جهاني چشمگير است. اسرائيل دارای قوای مسلح آزموده و  اسلحه اتمي مي باشد و هيچ نظارتي هم بر تسليحات هسته ای اين کشور نيست. اکثر کشورهای قوی جهان جانب اسرائيل است. اين کشور دارای نظام دموکراتيک است و با 163 کشور جهان روابط ديلماتيک دارد که شامل بعضي کشورهای اسلامي نيز مي شود. حتي با چند کشور عربي به شمول مصر و اردن و امارات متحده عربي (امارات متحده عربي تنها روابط اقتصادی دارد) ارتباطات ديپلماتيک دارد. در سازمان ملل، کشورهای قدرتمند چون امريکا قاطعانه از منافع اسرائيل حمايت مي کند و تا بحال دهها قطعنامه آن سازمان را با حق "وتو" اش خنثي کرده است. در مقابل کشورهای عربي که دارای اقتصاد غني اند، اما در قضيه فلسطين باهم متحد نيستند و هر يک در جستجوی منافع کشور خود است. هيچ يک از اين کشورها دارای نظام دموکراتيک به مفهمو واقعي اش نيست. بيشتر کشورهای عربي حقوق شهروندان خود را نقض مي کنند. کشورهای غربي که از ناحيه بنيادگرايي افراطي و به خطر افتادن منابع انرژی نفت و گاز و امنيت منطقوی و جهاني در کشورهای عربي هراس دارند، حاکميت استبدادی حکام عرب را عليرغم  نقض حقوق اساسي شهروندانشان قبول دارند و از حکام مستبد عرب حمايت مي کنند. حتي در بعضي موارد ديده شده است که کشورهای غربي در سرکوب نهضت هايي که از طريق انتخابات دموکراتيک به پيروزی دست يافتند، اما چون خطر قدرت گرفتن بنياد گرايي اسلامي در آن بوده است، بطور محرمانه ای دست داشته اند، مانند انتخابات االجزائير 1991 12 که درآن گروه اسلامي الجزائير به رهبری عباس مدني به پيروزی رسيد، اما اجازه تشکيل دولت نيافت و سرکوب شد. چنين روشهای در انتخابات پارلماني بحرين که اکثريت جمعيت شيعي اين کشور برنده شدند، اقدامات غير دموکراتيک برای جلوگيری شان انجام شد. در فلسطين سازمان حماس  از راه انتخابات آزاد و دموکراتيک به پيروزی رسيد، اما با آن مخالفت شد تا راه خشونت را در پيش گرفت. غرب در واقعيت امر، خارج از قلمرو خود بطور جدی حامي دموکراسي نبوده است. حتي در رشد نبياد گرايي افراطي نقش سازنده ای داشته است که بعنوان نمونه  مي توان از حمايت سياسي، اقتصادی وتسليحاتي غرب از گروههای بنيادگرايي افغاني و پاکستاني نام برد. بر هيچ کسي پوشيده نيست که کشورهای غربي خلاف شعارهای شان از افراط گرايان اسلامي افغاني و پاکستاني و عربي و ...، حمايت کردند. حتي در ايجاد گروه طالبان و بقدرت رساندن آنها غربيها تاثير داشتند و طالبان يک پروژه گذار برای طرحهای کلانتر غرب بود. با سقوط حکومت طالبان در سال 2001، کشورهای غربي اصول دموکراسي را در کنفرانس بن زير پا گذاشت. آقای کرزی که در کنفرانس بن با کسب 2 رای در برابر آقای ستار سيرت که 11 رای را برده بود از سوی غربيها ترجيح داده شد و خلاف اصول دموکراسي حق ستار سيرت پايمال شد و کرزی با 2 رای به رياست دولت انتقالي منصوب شد  و از آن طريق به مراحل طولاني تر راه يافت.

 4- اختلافات گروههای فلسطيني 

در انتخابات پارلماني 1996 گروه تندرو اسلامي حماس توانست حمايت اکثريت مردم فلسطين را که از ستم اسرائيل به تنگ آمده اند با بدست آوردن 76 کرسي از مجموع 132 کرسي برنده انتخابات شود و رقيب خود سازمان الفتح را شکست سختي دهد. گروه الفتح تنها برنده 43 چوکي بود. سازمان حماس که گويا از حمايت سوريه و ايران بر خور دار است حاضر نشده است اسرائيل را برسميت بشناسد و با اينکه بطور دموکراتيک برنده انتخابات شد، اما مورد حمايت جامعه جهاني خصوصا" ممالک غربي قرار نگرفت. با اين وجود ديری نگذشت که دو گروه سر سخت رقيب فلسطيني يعني سازمان الفتح و حماس بر سر قدرت با هم درگيرشدند و ماهها بروی هم آتش گشودند که سر انجام غزه که پر جمعيت ترين شهر فلسطين است از سال 2007 در کنترل سازمان حماس بيافتد و اداره آن تاکنون در اختيار اين گروه است. اسرائيل توانست از ضعفهای اين دو گروه قدرتمند استفاده کند و آنها را بجان هم اندازد. لازم به تذکر است که کشورهای حامي گروههای فلسطيني چه کشورهای اسلامي و چه ممالک غير اسلامي هيچ کمک موثری به حل مشکلات فلسطينيان نکرده اند و اغلب شان در حد شعارحمايت از فلسطين بسنده کرده اند که اين امر شامل عربستان سعودی بعنوان مرکز جهان اسلام و دو کشور ايران و سوريه بعنوان متحدين ضد اسرائيل نيز مي شود. 

 5- غزه در آتش و خون

 غزه با مساحت حدود 45000 کيلومتر مربع و جمعيتي در حدود 409000 نفر (2006) که %75 جمعيت آنرا جوانان زير 25 سال تشکيل مي دهند، پر جمعيت ترين شهر فلسطين است. اين شهر دارای قدامت 5000 ساله است و نام خيلي از تاريخ سازان جهان و حکومتهای گذشته را در تاريخ خود به ثبت دارد. از 11 قرن قبل از ميلاد مسيح (ع) حکومت داود پيغمبر گرفته تا مصريان، عاشوريان، امپراتوری هخامنشي پارس، اسکندر کبير، امپراتوری روم، اعراب مسلمان، حکومت فاطميان شمال افريقا، حکام مملوک ترکتبار، امپراتوری عثماني، امپراتوری بريتانيای کبير الي سلطه اسرائيل و واگذاری آن در سال 2003 به اداره خود گردان فلسطين.   درحال حاضر اين شهر در کنترل يکي از تندرو ترين گروههای اسلامي فلسطين "حماس" قرار دارد. اين گروه هر چندگاهي دست به ماجرای جديدی مي زند و دنيای از مشکلات را برای مردم غزه خلق مي کند. در حقيقت رفتار ماجراجويانه ای حماس خدمتي به منافع اسرائيل است تا مردم مظلوم فلسطين. بارها ديده شده است که سازمان حماس با پرتاب چند راکت بسوی شهرکهای يهودی نشين بهانه ای حمله بدست اسرائيل داده و آن دولت که از جانب امريکا و خيلي از کشورهای ديگرغربي حمايت مي شود، بطور وحشيانه از هوا و زمين به مناطق فلسطينيان يورش برده و هر بار دست به کشتار بيرحمانه و ويراني اماکن مسکوني زده است.  در هربار، تلفات سنگين و خرابيها و زيانهای بي شماری به مردم فلسطين وارد شده است، اما اين گروه ازين حوادث غمبار درس عبرت نگرفته و در سياست و فعاليتهای خود تغييری ايجاد نکرده است و مرغش فقط يک پای دارد. در آخرين حمله اسرائيل بر غزه که در پاسخ به حملات راکتي گروه حماس صورت گرفت در مدت 3 هفته يک فاجعه انساني بزرگ  به بار آمد. حماس طبق معمول بسوی اسرائيل موشک پرتاب کرد و سياستمداران اسرائيلي که در انتظار چنين بهانه ای بودند تا در آخرين روزهای دولت رئيس جمهور بوش به قلمرو حماس حمله کنند، ازين فرصت پيش آمده استفاده کرده و بطور وحشيانه مردم بيگناه فلسطين را قتل عام کردند. طبق گزارشات موثق از آغاز حمله اسرائيل در 27 دسمبر 2008 تا ختم آن در 19 حنوری 2009 بيش از 1300 فلسطيني که اغلب آنها غير نظاميان بودند کشته و 5300 نفر زخمي شدند. در اين مدت حدود نيم ميليون فلسطيني از کمبود آب، غذا و برق و خدمات صحي در زير آتش جنگ رنج بردند. بخش وسيعي شهر بکلي ويران شده است. مخارج بازسازی مناطق فلسطيني در حدود 5/1 ميليارد يورو بر آورد شده است. در مقابل از اسرائيل 13 نفر که شامل 10 سرباز و 3 غير نظامي است کشته شده و 518 نفر زخمي گرديدند. دقيقا" تلفات فلسطيني ها صد برابر اسرائيلي ها بوده است. هر دو جناح درگير ادعای پيروزی مي کنند، اما حقيقت تلخ اين است که بازنده اصلي مردم بيچاره فلسطين است، نه گروه حماس و نه اسرائيل. با اين وجود آيا رهبری حماس حافظ منافع مردم فلسطين بوده است؟ اين در حاليست که سازمان الفتح نيز از يک اداره سالم و دلسوزانه ای بر خور دار نيست و اين اداره متهم به فساد و بي کفايتي است. جالب اين است که اسرائيل دقيقا" يکروز مانده به انتقال قدرت از رئيس جمهور بوش به آقای اوباما به جنگ پايان داد و از غزه خارج شد. بايد ديد که با انتقال قدرت به دموکراتها و آغاز کار دولت آقای اوباما چه تغييراتي در سياست خارجي امريکا و بخصوص در امور خاورميانه اين کشور و منازعه اعراب و اسرائيل نمايان مي شود. آيا به رنج و آوارگي ميليونها فلسطيني خاتمه داده خواهد شد؟ با اينکه خيلي ها اميد وارند، اما نبايد انتظار چنداني داشت، زيرا در ايالات متحده امريکا 5 بيش از ميليون يهود زندگي مي کنند که سرمايه دار ترين شهروندان آن کشور هستند و آنها نقش مهمي را در سياست امريکا دارند. از طرف ديگر منافع خيلي از کشورها مانند فروش اسلحه به اعراب و ديگر مسايل بغرنج در اوضاع اين منطقه ربط دارند که متاسفانه چندان اميدی به حل قضيه فلسطين ديده نمي شود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: